دقت کردین در یه قضیه کوهنوردی که میخواین برین و فلان قله رو فتح کنین شما اسمشو میزارین <فتح قله> ولی بیشتر به فکر مسیر سفرین و بیشترین توجه و تدارک و آمادگیتون برای مسیر رسیدن به قله است و نه تدارک و برای خود قله !
بیشترین و طولانی ترین لذتی رو که می برین از مسیر رسیدن به قله است وگرنه در خود قله شما شاید فقط به اندازه نگاه کردن به چهار طرف قله و اعلام و اثبات استیلاتون به قله بمونین و نه بیشتر!
تازه شما وقتی نوک قله قرار دارین به فکر فتح یه قله دیگه می افتین و این خودش به خودی خود باعث میشه که شما هیچ لذت و شوقی نداشته باشین در حالیکه در مسیر حرکت به سمت خود قله شما به فکر رسیدن هستین و این خودش کلی نشاط و لذت و هیجان به شما میده و طی مسیر رسیدن به قله هم هیجانی در شما ایجاد میکنه که غیر قابل وصفه و با رسیدن به قله و درست در همون لحظه که شما به قله می رسین ممکنه تموم بشه و از دست بره
خوب اما متاسفانه با وجود اینکه این نکترو از اول به همه ی ما گفتن ، بازم آدما همیشه به فکر همون قله هستن و از لذت های مسیر رو درک نمی کنن !
اوهوم!!!!