دقت کردین در یه قضیه کوهنوردی که میخواین برین و فلان قله رو فتح کنین شما اسمشو میزارین <فتح قله> ولی بیشتر به فکر مسیر سفرین و بیشترین توجه و تدارک و آمادگیتون برای مسیر رسیدن به قله است و نه تدارک و برای خود قله !
بیشترین و طولانی ترین لذتی رو که می برین از مسیر رسیدن به قله است وگرنه در خود قله شما شاید فقط به اندازه نگاه کردن به چهار طرف قله و اعلام و اثبات استیلاتون به قله بمونین و نه بیشتر!
تازه شما وقتی نوک قله قرار دارین به فکر فتح یه قله دیگه می افتین و این خودش به خودی خود باعث میشه که شما هیچ لذت و شوقی نداشته باشین در حالیکه در مسیر حرکت به سمت خود قله شما به فکر رسیدن هستین و این خودش کلی نشاط و لذت و هیجان به شما میده و طی مسیر رسیدن به قله هم هیجانی در شما ایجاد میکنه که غیر قابل وصفه و با رسیدن به قله و درست در همون لحظه که شما به قله می رسین ممکنه تموم بشه و از دست بره
یه وقتایی آدم یه چیزی رو شروع میکنه و بعدشم باهاش پیش میره
نه ببخشید باهاش پیش نمیره باهاش زندگی میکنه
یه وقتایی آدم با همین چیزی که ساخته دوستایی پیدا میکنه که میشن زندگیش
یه وقتایی آدم از چیزی که شروع کرده خسته میشه و ترکش میکنه
یه وقتایی آدم از چیزی که شروع کرده خیلی خیلی خسته میشه پل های پشت سرشم خراب میکنه
یه وقتایی آدم دوستای جدید دلش میخواد
یه وقتایی آدم میره یه جای دیگه تا یه چیز دیگه بسازه
.
.
.
یه وقتایی آدم پشیمون میشه
یه وقتایی آدم دوستای قدیمیشو دلش میخواد
یه وقتایی آدم دیگه راه برگشت نداره چون پل های پشت سرشو شکسته
به همین سادگی یه وقتایی آدم تو گل می مونه مثله ....
داشتم به این فکر میکردم که همه آفریده های خدا (همشون به جز انسان) به راحتی از چیزایی که می بینن و بلاهایی که سر خودشون یا دوستاشون میاد عبرت میگیرن به عنوان مثال اگه یه حیوونی تو یه جایی یه اتفاقی واسش بیفته دیگه اگه حتی مجبورش هم بکنی از اون جا رد نمیشه ولی فقط انسانه که با اینکه علی رغم همه حیوانات هم عقل داره و هم شعور ، از دیده هاش و شنیده هاش عبرت نمیگیره به عنوان مثال یارو می بینه که امروز یکی از نزدیکترین اقوامش یا حتی یکی از دوستاش یا یکی رو که میشناخته دارن تو قبر میزارن ولی عبرت نمیگیره که این مرگ برای اونم هست و بازم به کارای بدش مثل غیبت و تهمت و .... ادامه میده